Scrubs dizisinin giriş parçasıydı. O zamanlar bu sözün değerini biliyordum, ama şimdiki kadar iyi değil. Bu yazım bir doğaçlama olacak. Çünkü daha önceden ne planladım,ne düşündüm,ne de tasarladım.
Bu cümle üzerine yoğunlaşacağım. Öyle zamanlar geliyor ki kendinizden çok çevrenizdekileri düşünür oluyorsunuz. Kendinize sadece geceleri uyumadan önce ya da diğer kişilerle ilgilendikten sonra vakit ayırabiliyorsunuz. Enerjinizi kendiniz için değil, başkaları için harcıyorsunuz ve size hiç bir şey kalmıyor. Yoo hayır bunda sorunum sıkıntım yok. Yapım bunu kaldırıyor ve başkalarına bir şekilde yardımcı olduğum için,ufak işleri yaptığım için mutlu oluyorum haz alıyorum. Gerçekten mutlu oluyorum. Ufak yardımlarla diğer insanların işlerini hafifletebiliyorsun.
Ama o yardım ettiğim arkadaşlarım,ailem,yakın çevrem bir şeye üzüldüğü zaman gerçekten kötü oluyorum. Elimden bir şey gelmiyor. Ben süpermen değilim ! Malesef ki değilim. Olsaydım da pek bir şeyin değişeceğini düşünmüyorum. Uçarak ve gözümden ışın çıkartarak insanları mutlu edemem ki ? Parayla o insanları tatile de göndersem ya da çok para versem bir şey değişmeyecek. Buradan şunu anlıyorum;
Parayla mutlulukları satın alamadığın zaman ki bunu en son çare olarak düşünerek söylüyorum, hemen l'm not supermen diyiveriyorsun. Gerçekten elimden bir şey gelmiyor. Olmuyor.. İnsanları mutlu edemiyorum. Mutlu etmek güldürmek düşüncelerinden uzaklaştırmak istiyorum ama olmuyor. Olmasaydı sonumuz böyle... Gerçekten olmasaydı...
Pek bir şey anlaşılmasa da ben içimin bir kısmını döktüm. Okuyan varsa teşekkür ederim.
No comments:
Post a Comment